Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 12

Voorpagina

Egologie

Er was voetbal. Voetbal om naar Qatar te gaan. Het Nederlandse elftal liet zien dat ze iets ergens van vonden. Dat ze voor verandering waren. Wat voor verandering? Minder suiker gaan gebruiken? Op tijd de zomerbanden eronder? Elke dag een frisse onderbroek? Het werd niet duidelijk.

Wat anders was, was dat er een vrouw floot. Dat hadden we ons jaren terug ook niet kunnen voorstellen. Het is een goede verandering.

Maar vermoedelijk heeft niemand van de voetbal-bobo's het lef om in Qatar ook een vrouw als spelleidster het veld op te laten gaan. Want dat is teveel verandering.

Niet dat ze in Qatar tegen verandering zijn, ze geloven heilig in elk half jaar een nieuwe auto, een snellere, een betere, een grotere, een duurdere. Een nieuwere. Het soort verandering waar de wereld niet beter van wordt, alleen het ego.

En verandering voor vrouwen? Die beperkt zich in Qatar ook tot elk jaar een nieuwe. Wat dat aangaande zijn het net topvoetballers.

Graan, gist en genen

Ik dacht ik bak een brood, niet dat ik dat ooit gedaan had maar ze doen het al sinds de oertijd dus ik peinsde dat moet wel lukken. Eigenwijs als ik ben, las ik geen recept of handleiding.

Ik denk dat ze het resultaat in de winkel een oerbrood noemen, met liefde en passie gebakken. En dan snijden ze het met zo'n liefdeloze broodsnijmachine en doen het in een passieloze plastic zak.

Werk is het eigenlijk nauwelijks: vijf minuten. De rest is wachten, muziek luisteren en een boek lezen. En dat kan ik heel goed.

Dus ik ga dit vaker doen.

Muziek - Nick Cave en Warren Ellis maakten weer een nieuw album. Dit is ouder en samen met het Sydney Symphony Orchestra en het Sydney Philharmonic Choir: Push the Sky Away. En met de complete Bad Seeds plus een kinderkoor doet hij O Children in het Hollywoodse Fonda Theatre.

Het Suez-kanaal:

Een menselijke tragedie

Door het obstakel in het Suezkanaal kunnen duizenden Nederlandse huishoudens geen Boeddha in hun tuin plaatsen.

Een gedupeerde: 'Wij zijn natuurlijk helemaal geen moslims maar we vinden zo'n beeld in de tuin gewoon gezelli. De hele fam heeft er een. Je wilt natuurlijk niet achterblijven. We moeten het voortdurend uitleggen en dan nog worden we geblokt op Feesboek. Of mensen die eerst altijd een bakkie kwamen doen en niet meer komen omdat er gene dikkerd staat. En dan komen de paasdagen ook nog en we zijn al niet van de beplanting in de tuin dus waar mot je die eieren als net christenmens godverdomme anders achter verstoppen?

En wat doet Rutte? Niks. Maar die Turken komen allemaal bij ons wonen in plaatst van dat ze dat schip lostrekken. Daarom hebben we ook op Wilders gestemd. Omdat wij dus nu geen moslimbeeld hebbe.'

Zelfleedvermaak

1

Ik ben door mijn rug gegaan en ik moet altijd wel lachen om dat soort leed. Ik voel me als een astronaut op ruimtewandeling, maar dan met zwaartekracht: alles wat ik laat vallen wordt onbereikbaar. Ik lach om mezelf als ik strompel als een oude man.

Ooit had ik het daarbij erger: elke vooraangekondigde maar onoverkomelijke beweging was toen als een blik in de hel. Ik moest staande eten in eigen huis, op moeten staan was een gevecht waartegen ik uren opkeek en de niet te negeren nooddruft kon erop uitlopen dat ik al rollend van de toiletpot af moest komen. Om dan naar bed te kruipen en er in te klimmen alsof het de noordwand van de Eiger betrof.

Het breekt het ritme der dagen wel.

2

Een BN'er verleidde een scholier in een live-stream tot het tonen van zijn geslachtsdeel (ik vermoed dat het tijdens de live-stream anders werd genoemd anders had hij wellicht niet geweten wat te tonen). De minderjarige jongen kreeg er 17000 euro voor geboden.

Nu zijn er vragen te over, maar niemand vraagt of hij die doekoe wel gekregen heeft. Want het slachtoffer wordt dubbel slachtoffer als hij ook nog belazerd is.

Geld maakt niet alles goed, maar in de ogen van pubers wel.

[tekst loopt door]

3

Misschien moeten we er ook uit leren dat we moeten ophouden met elk mannetje dat twee zinnen in een tv-serie kan uitspreken als nieuw filmtalent op een schild te hijsen.

Want als ik zie wat hij plots allemaal kwijt is: een lucratief contract bij de omroep voor een kinderprogramma, zijn platencontract... Toch allemaal dingen waarvoor andere mensen met talent heel hard moeten werken.

4

De Amerikaanse media worden minder gevolgd sinds het vertrek van Trump. Ik merkte dit bij mezelf al: ik kijk de late night shows niet meer, minder CNN en politieke vlogs op YouTube en de NY-Times lees ik ook minder.

En daar schuilt een gevaar in: dat de aandeelhouders van de media een nieuwe president met mediahypewaarde willen zien. Dat harde munt het wint van nep nieuws.

Het is wat je wilt zien

Veel mensen vergelijken de situatie van de coronamaatregelen nu met een dictatuur. Echter het gaat slechts om een paar heldere maatregelen die gevolgd moeten worden voor ieders bestwil. Geen dodelijke wetten.

Een dictatuur is geen harde weg met duidelijke strepen waar straffen op staan bij overschrijden ervan. Het is een smal pad met modderige bermen waarop je nooit weet welke de stap was die je in het moeras deed belanden. Dus hou op met die vergelijking.

Gisteren stond er een brief in de Volkskrant met een citaat van iemand die een dictatuur had meegemaakt. Hij zei: in een dictatuur zit je niet 's avonds rustig in je huis, dan zit je er met de angst dat ze je daar ophalen.

Ik las net 1984 van George Orwell en keek de film Das Leben der Anderen weer eens. Nu gaan die werken slechts voor de slechte verstaander over dictatuur. 1984 is een liefdesverhaal over de liefde binnen een buitenechtelijke relatie. De ketenen van de vaste relatie vormen de dictatuur.

Das Leben der Anderen gaat over het ontsnappen aan de dictatuur in jezelf. In feite is het ook een liefdesverhaal. Een over de schoonheid ontdekken van toneel, poezie, muziek aan de hand van de liefde voor een actrice en dat onbereikbare andere leven.

Misschien is de dictatuur van deze pandemie ook maar het oppervlakkige verhaal. Er zit iets mooiers achter verborgen. Het is net als in 1984 en Das Leben der Anderen een kwestie van kijken.

En leren kijken.

Blauwdruk | kopie

Het was weer zo'n dag als ik gisteren beschreef. En niet dat ik daar ontevreden mee ben of ongelukkig over. Ik scharrel vrolijk mijn tijd wel door. En ik weet nu al dat ik het ooit missen ga. Over tien jaar zullen we lockdown-party's vieren, omdat we de rust missen.

De tijd die ik bijvoorbeeld kan besteden aan het uitzoeken van de potlood van de dag, ook al zijn dat bijna allemaal Koh-I-Noor Versatils. Vandaag is het voor de afwisseling een vintage Versatil van Bohemia Works (een  andere werknaam van Hardtmuth), een Toison d'Or 5900. Dagen die alleen worden onderbroken door WhatsApp conversaties. Ik begrijp het geklaag niet zo.

Morgen is alles anders, dan ga ik naar de markt voor brood. Van mij had er ook nog wel een middagklok van een uur bij gemogen. Waarin ik ontheffing heb, want al die andere mensen op straat dat hoeft niet zo voor mij.

Met hun aerosolen-gesleep.

Blauwdruk voor de komende week

Dag 376 onder de lockdown. Koffie. Melksschuim naar behoren. Coltrane, Chet Baker. Volkskrant, NRC (overweeg in Belgrad een vaccin te gaan halen), NY Times (de SpellingBee al in bed gedaan). Stefan Zweig. Rondje Westerpark. Eten. Wrap met groente, kwark met bessen. Een dag zoals dagen al heel lang zijn. Niemand gezien. Een dagje naar Haarlem lijkt al een droom (maar is die reis noodzakelijk?).

Goed er was een bericht van de arts. Ik hoopte voor een prik. Het was voor een andere afspraak, die ook nog niet in te plannen was. Een gesprek met Frankrijk over of yodel blues western is of niet. Niets uit Duitsland gehoord.

Straks doe ik de afwas (altijd hetzelfde: een plank, een bord, twee messen, een vork, koffiekop, kwarkbakje, twee lepels met lange steel, melkschuimer, een pan, spatel) en ik zet de koffie klaar voor dag 377. Die eender zal zijn. Of er moeten gekke dingen gebeuren.

En die gebeuren niet.

Muziek - Western ging het over, datgene wat altijd achter country genoemd wordt maar heel wat anders is. Zoals The Guitar Blues van Carlisle & Ball (en schrik niet als je opeens wat vreemds hoort). Of Frankie Dean van Tom Darby & Jimmie Tarlton (met zijn falset), voorlopers van western? Never No Mo Blues van the Rhythm Wreckers is volgens mij western swing.

En waarom? In de Jaarlijst van Allard afgelopen keer, ging het bijna helemaal over Dan Sartain die het genre weer leven in probeerde te blazen. En Dan Sartain kwam vorige week te overlijden, hoe is nog onbekend. You Can't Go Home No More.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls