Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 5

Voorpagina

Leeuwenlijn

Alle boeken leiden naar Lemberg. Tenminste als ik er op af ga wat ik de laatste tijd zoal lees. Steeds weer Lemberg, zoals Lviv vroeger heette.

Ik las over het verdwenen land Galizije. Over Eichmann. En Joseph Roth werd dan weliswaar in Brody geboren, maar dat is in de Oblast Lviv.

En nu lees ik The Ratline en het daaraan vooraf gaande East West Street (daar moet ik nu maar mee stoppen want twee met elkaar verband houdende boeken tegelijkertijd lezen, afijn) van Philippe Sands, die er een hobby aan heeft alle plaatsen waar ik onlangs geweest ben een rol te laten spelen in zijn zeer aan te raden boeken. Behalve Lviv dan, daar was ik nog niet.

Ondertussen luister ik Franz Liszt en u raadt het al, ook die: Lemberg. Hij woonde er een maand, liet er Constantinopel voor schieten, feestte erop los, maakte er vele vrienden (misschien ook Franz Doppler die hem hielp met orkestreren van zijn Hongaarse dansen) en probeerde de plaatselijke freule te versieren, maar goed dat laatste deed hij overal.

Alleen ik kan niet naar Lviv, Lvov, Lwow, Lemberik, Leopol, Leopolis, Lemberg, de Stad van de Leeuwen. Want het is code oranje (de ING zal er ook wel zitten!). En nog iets met Russen (die nota bene ook al in Lviv waren).

Dat ik ben uitgenodigd om in een torentje en een buitenhuis te logeren zal ook wel niet helpen.

Nagelstudiobeurs

Ik was in een boekwinkel toen er opeens buiten gedreun van stemmen klonk. Het was een een enkele leus scanderende protestmars. Ik besloot nog maar even binnen te blijven. Er lopen zo vaak van die hersenrot uitdampende complotpredikers.

'Het zijn studenten,' zei iemand en dat stelde me gerust: ik hoefde dus niet de angst te hebben dat ze de winkel in zouden komen. Studenten komen niet in boekwinkels.

Ze waren tegen iets met studiebeurs terugbetalen. Nu ben ik voor studiebeurzen, want zonder dat kreeg je alleen maar afgestudeerden uit de gegoede kringen die alleen bestudeerd zouden hebben met welke studie ze het meest zouden kunnen verdienen. De wetenschap zou abrupt stil staan en de operatiekamers gevuld met lullo's. De buiten voor het raam langslopende jongelieden boezemden me meer vertrouwen in. Ze leken me de kwaadsten niet.

Maar dacht ik - plots bevlogen met een mij vreemde niet-elitaire instelling - is het niet gek dat we degenen die straks het meest verdienen nu een berg geld om niet geven? Zouden we dat ook niet moeten geven aan zij die niet kunnen studeren en er gewoon van dromen om een nagelstudio te beginnen, als startkapitaal?

Nu zal er - en ik dacht weer vertrouwd elitair en vooringenomen - een grote groep zijn die het startkapitaal - afhankelijk van de leeftijd waarop ze het krijgen - aan de duurste brommer of meest flitsende gepimpte auto zal uitgeven. Maar die kunnen dan de rest van hun leven in ieder geval niet meer klagen dat ze geen kansen hebben gehad. Ze hebben ze alleen tegen een vangrail aangeprakt en zijn daarna door een lullo niet geheel zonder bijwerkingen geopereerd.

De demo leek eindeloos en ik was niet van plan ook de kast met esoterische kookboeken voor een evenwichtige stoelgang door te struinen, dus ik waagde me naar buiten en wrong me flux de gracht op.

Daar was het rustig in de schaduw van wat te koop staande starterswoningen. Mits jubeltonnen van meerdere patchworkgezinnen aangevuld met de hypotheekrente-bijstand van good old vadertje staat. En mits het terugbetalen van de beurs geen roet in het eten zou gooien. Want anders zou het souterain ook nog verhuurd moeten worden.

Aan zo'n dom wicht met een beginnende nagelstudio of zo.

De gradaties van afstomping

1 - Aan sport doen

2 - Kijken naar sport

3 - Praten over sport

4 - Kijken naar praten over sport

5 - Praten over kijken naar praten over sport

6 - Studio Peking

Links - Zelfs kleine muntjes worden teruggebracht: het is bijna onmogelijk in Japan iets te verliezen (Engels). Wat we wel kwijt moeten is de onzin die over Nikolaj Tesla wordt verkondigd (Engels).

Muzikaal intermezzo: PJ Harvey. En verder, munitie tegen Middeleeuwers: lange termijngevolgen inentingen? Zijn er niet (Duits). En dan, wat te doen met mensen die nog in grotere mate een klap van de molen hebben? (Engels). En anders Spiderman roepen.

Vroeger duurde alles langer

Van mijn in het oosten van Duitsland wonende broers hoor ik vaak dat Ossi's zo klagen. Dat vroeger alles beter was. En goedkoper.

Nu zijn er hier ook voldoende mensen die dat constant roepen en die antwoord ik altijd: maar vroeger was je jong. Meestal zijn ze daarna stil.

Maar we gaan ons nu even richten op de voormalige DDR-burgers.

Ik keek het even na. Ik heb niet gekeken naar hoe duur iets is maar hoelang iemand ervoor moet werken.

Voor tramkaartjes klopt de bewering van de Oost-Duisters: hier moesten ze 1,97 minuten voor werken tegen West Duitsers 6,26 minuten.

Voor aardappelen gaat het ook nog op, maar al minder.

Bier was in de DDR bijna vier keer zo duur. Voor een kilo koffie moest je 701,90 minuten werken. In de BRD 53,26.

Een dames majo 123,84 tegen 15,59 en dat lijkt me een aardige graadmeter: zoiets koop je vaker. Een sofa om op te liggen bijvoorbeeld niet. In de DDR moest je er 15.023,70 minuten voor werken voordat je erop kon gaan uitrusten. De Wessi lag dan al 12.301,32 minuten. Of had er vijf.

Nu weet ik niet hoe de cijfers te interpreteren: ik vind namelijk geen berekening van het loon. Is dat een gemiddelde? Want hoe meer mensen echt meer verdienen, hoe korter ze voor iets hoeven te werken. Maar ik neem aan dat het goed gewogen is, want anders was het West-Duitse tramkaartje sneller verdiend.

Misschien moeten de Ossi's preciezer gaan klagen: dat ze vroeger minder hard hoefden te werken.

Some like it cool

De zomerfilm hebt u aan de vierkleurendruk te danken. Indirect dan.

Dat zit zo: om een vierkleurendruk te maken heb je vier drukgangen nodig: geel, rood, blauw en zwart. Om een perfect resultaat te krijgen moet het papier precies gelijk liggen. Met een klein verschil in de luchtvochtigheid krimpt of zet het papier uit en dan heb je een waardeloos resultaat. Om dat te voorkomen vroeg men een verwarmingsbedrijf iets uit te vinden om de de luchtvochtigheid constant te houden. Die zetten er tegen een minimum loon een pas afgestudeerde student, Willis Carrier, op en die kwam met de oplossing.

Bij het publiek werd de air-conditioning bekend via het theater. De New Yorkse theaters waren vroeger in de zomer gesloten, vanwege de hitte die nog eens versterkt werd door al die dichtopelkaar gepakte mensen binnen, de gasverlichting en het feit dat een theater geen ramen heeft.

Eerst werd er in die schaouwburgen gekoeld met ijs uit de New Englandse meren, dat in de winter gehakt werd en tot de zomer bewaard werd.

Grote theaters verbruikten wel tot vier ton ijs per dag. Bij een zachte winter in New England maakte men zich al zorgen om de zomerprogrammering.

Maar omdat de meren waaruit het ijs kwam steeds meer vervuilden en soms ook te lijden hadden onder botulisme, kon het vreselijk gaan stinken in de zaal. En al dat smeltwater moest ook weg.

Dus de eerste airconditioning kwam als geroepen. Zalen zonder klimaatbeheersing waren niet meer levensvatbaar.

Zonder die koeling hadden we dus geen zomerfilm gehad.

Bron: Fifty Things that Made the Modern Economy - Tim Harford, Abacus Press.

Fuck February!

Mijn Nederlandse coronapas verloopt binnenkort. Omdat ik de booster niet gehaald zou hebben.

Nu heb ik die wel en heb ik nog een Duitse (en ook nog een Franse) versie waar ik alles mee kan wat ik met die Nederlandse versie ook zou kunnen.

Maar ik belde toch even met de overheid. En die sliep nog, volgens mij belde ik de overheid uit bed. Althans, zo klonk het.

De overheid had gisteren schijnbaar nog tot laat van haar QR-code gebruik gemaakt en ergens op een tafel staan dansen. Zoals gezegd, zo klonk ze de overheid. Brak. Alsof ze nog wat slaap nodig had. Na een Downing Street 10-themaparty of zo.

Maar goed, ik kon haar geen ongelijk geven. Het was inmiddels februari en normale mensen brengen die in bed door.

Want na dingen als Stoptober en Dry January nu Fuck February: een maand bedquarantaine. 

De 5 Wetten van de Stupiditeit

Carlo Cipolla bedacht de 5 wetten van de stupiditeit.

Hier zijn ze:

• Het aantal idioten wordt altijd onderschat

• De kans dat iemand een idioot is hangt niet af van welke andere persoonlijke kenmerken dan ook.

• Idioten veroorzaken verlies bij anderen zonder er zelf baat bij te hoeven hebben (zie ook schema)

• De schade die idioten aanrichten wordt altijd onderschat

• Een idioot is de meest gevaarlijke persoon, omdat er geen patronen in zijn gedrag zijn

Bestudeer vooral het schema boven even. Vergeet niet dat je ze overal kunt tegenkomen, ook onder gestudeerden en het zijn er altijd meer dan je denkt.

Hun gedrag veroorzaakt schade aan iedereen, ook aan zichzelf en die schade wordt altijd kleiner geacht dan dat ie is.

En dat heeft er mede mee te maken dat het gedrag van de idioot niet te voorspellen is. Bij een crimineel weet je in ieder geval nog dat hij door zijn gedrag zelf beter wil worden.

Correctie: in het schema waren de plus en de min omgewisseld. Nu aangepast in groot/klein.

(c) 2000-2022 Dieter Bruls