Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 5

Voorpagina

Verte-verlangen

Er is een klein pennen-winkeltje op het plein in Zagreb waar een mevrouw vulpennen repareert, waar ik heen wil, zodra het allemaal weer kan. Ze verkoopt vulpotloden van Penkala. En dat was een grote in zijn tijd, hij werd in een adem genoemd met tijdgenoten als Edison en Tesla. Nu is hij vergeten.

Ook wil ik naar Auschwitz, met de trein over Hengelo. Ik wil het met eigen ogen zien.

En dan door naar Roethenie, de republiek van een dag. En ook weer eens cowboybonen eten in Kersko in het bosrestaurant waar Hrabal zijn verjaardag vierde.

Naar Gohrisch, waar Kim Il Sung (de opa van de huidige Kim) op vakantie ging en Sjostakovitsj zijn 8e strijkkwartet schreef. Kim Il Sung werd er verliefd op de omgeving en ergens in Noord Korea staat nog een huis uit de Sachsische Schweiz dat hij na liet bouwen. Sjostakovitsj wordt in Gohrisch herdacht met een festival rond zijn muziek. Daar wil ik heen. En het graf van Marie Vetsera en dat van Gravilo Princip en het paleis van de keizerin van Mexico in Belgie.

En terug naar Ommerborn, het klooster waar ik vorig jaar kort was, in het Bergisches Land. Koffie drinken in Kosice, broodjes in Belgrado.

Ik zou rond de Oostzee willen reizen en rond de Zwarte Zee: Varna, Constanta, Odessa, Sebastopol, Jalta, helemaal rond is wel ver want ik wil ook nog naar Sint Helena.

Ik ben uitgenodigd in een tuinhuis aan de rivier de Ros en in een oude boerderij aan de Franse oostkust. Ik zou nog naar Asturias naar mijn ezeltje. Op familiebezoek in Berlijn en Leipzig. Naar Limburg en het Gelders Eiland, dat nu tegen het water vecht.

Maar ik kom niet verder dan mijn zoveelste rondje door het Westerpark, daarbij denkend aan de inlegzolenpaus op de Rieder Alp in Zwitserland.

Verteverlangen. Eerst zullen we de 1,5 meter moeten zien te overbruggen.

Stemmen met je tandenborstel

U kent ze wel, die mensen die zich moreel en intellectueel superieur voelen omdat ze tandpasta gebruiken die naar gefermenteerde ansjovispuree smaakt. En die neerkijken op al dat volk dat nu het toiletpapier en het brood uit de supermarkt raust uit angst voor een sneeuwpandemie.

Zelf liggen ze dan binnenkort als de winkels weer click and collect open gaan op de stoep bij dat stoffige zaakje waar ze nog de oude Parodontax vermoeden. Want hun Klazien uut Zalk-tandpasta heeft een andere smaak gekregen: meer op de Opel Manta-rijdende frikadellenbufferaar gericht. Al het leed in de wereld laat hun koud maar kom aan de smaak van hun tandpasta en ze trekken hun inmiddels door onkruid overwoekerde en van een SKAL-keurmerk voorziene geborneerde bek open.

Er is natuurlijk al een belangenvereniging, dat wat tot het culturele erfgoed van Nederland behoort, en ze hebben inmiddels voldoende steunbetuigingen om bij de verkiezingen in de Randstedelijke kiesdistricten mee te kunnen doen aan de verkiezingen: onder de leuze Kies voor je kiezen, stem Partij Dontax!

Lijst 38.

Hij schonk ons het openbaar vervoer

De uitspraak van de Franse wis- en natuurkundige Blaise Pascal (1623-1662) wordt gedurende de lockdown nogal eens aangehaald: 'Alle ellende in de wereld wordt veroorzaakt doordat de mensen niet gewoon thuis kunnen blijven.'

Persoonlijk vind ik de natuurkundige Wet van Pascal in dit verband interessanter: de druk die op een vloeistof wordt uitgeoefend, plant zich in alle richtingen met dezelfde grootte uit. Dus de druk van een kilo op het water in een gesloten vat levert op alle vlakken van dat vat 1 kilo druk op. Mijn vraag is nu werkt dit bij de mens ook zo? Werkt elke opgelegde maatregel, bijvoorbeeld de avondklok naar alle kanten even hard door?

Nu was Pascal zich terdege bewust van het feit dat de mens niet eeuwig binnen kan zitten: hij bedacht niet voor niets ook het openbaar vervoer. Koetsen die op vaste tijden een vaste route door Parijs reden. Zo voor de hand liggend maar je moet er maar op komen. De winst uit die onderneming schonk hij aan de armen. Ook zo voor de hand liggend maar je moet er maar op komen.

Bubbelvisie

Het is tegenwoordig algemeen aanvaard je blik op de wereld te baseren op jouw bubbel.

Nu, iedereen in mijn bubbel vindt het openen van de scholen veel te vroeg en ouders die zeuren over de kinderen thuis, aanstellerig. Altijd de mond vol over de kids mits ze ingezet kunnen worden voor Facebook-hits: thuisonderwijs en geconfronteerd worden met de hoge intelligentie van je kind is daar natuurlijk niet geschikt voor. Dat doet je alleen maar inzien dat ie het niet van jou heeft of dat het eigenlijk alleen maar stierlijk verwend gedrag is.

Klachten over de avondklok heb ik ook niet gehoord, niemand voelde zich ergens belemmerd in. Wat je 's avonds zoal doet kon toch al niet. Iedereen vond het wel iets hebben, het woord gezellig viel zelfs enkele malen.

De enige klacht die ik hoorde was dat de boekhandels en de musea dicht zijn. Maar dit was eigenlijk geen klacht, meer een jammer, want het werd begrepen. Mijn bubbel is intelligent genoeg om een intelligente lockdown te begrijpen.

En dat de cafe's dicht zijn? Ik kan inmiddels beter melkschuim maken dan welk cafe dan ook. Met ontelbare bubbels.

Een ontspoorde trein

Ik lees nog steeds in Lenin in de trein, over de door de Duitsers geregelde treinreis van Lenin van Zwitserland naar Rusland om een einde te maken aan de strijd aan het Oostelijk Front. Het schiet niet op, omdat het boek niet opschiet. Catherine Merridale weet haar verhaal niet te vertellen.

Als een boek Lenin in de trein heet, hoort ie op pagina een zijn koffer te hebben gepakt en met een kaartje in de hand op weg te gaan naar het station. Merridale schrijft eerst over Zwitserland, de plekken waar Lenin graag eet en minder graag, dat hij de chocolade lekker vindt, wat wandelt en vooral in de bibliotheek zit, overigens zonder dat er ergens ter sprake komt waar hij dat allemaal van betaalt (aan mezelf: wat een burgerlijke opmerking!). En dan worden er nog een hele boel figuren opgevoerd die vaak tien pagina's verder al geen verdere rol meer spelen in het verhaal. Allemaal dingen die je, zo ze van belang mochten zijn, allemaal kunt bespreken tijdens de treinreis waar we van lezen dat hij leest en naar buiten kijkt. Het perfecte moment voor terugblikken, lijkt me.

Niet mevrouw Merridale, nee, zij beschrijft de treinreis die iemand anders maakt, iemand van groot belang en hoeveel boeken ik ook over de materie heb gelezen, zijn naam ben ik nooit ergens tegen gekomen. Inmiddels weet ik wanneer ze weer eens op een zijspoor is beland en verzet ik dan snel de wissel.

Dat de schrijver de reis per trein zelf ook heeft gemaakt, ik merk er op wat vage landschapsbeschrijvingen en een sporadische zonsondergang niets van. In handen van iemand die een verhaal beter weet op te bouwen, was het boeiende materie geweest. Haar research in het spoorboekje was vast goed, maar het boek is een boemeltrein waarin je naar het eindstation verlangt.

Omslag

De enige rubriek waar ik me in de zaterdagse Volkskrant op verheug is de rubriek Omslag van Erik van den Berg over boekomslagen. Deze keer ging het over een boek over boekomslagen: The Look of the Book van David J. Alworth en Peter Mendelsund.

In feite de rubriek maar dan in een dik boek. Over trends, ontwerp en ontwikkelingen van de cover. Een cultuurhistorische vatting en gelukkig veel plaatjes.

Een te betreuren trend is dat omslagen voornamelijk nog online worden gepresenteerd en niet in volle grootte  worden gezien in de boekhandel, wat grote invloed op het ontwerp heeft. Vergeet subtiele details. De koper moet overtuigd worden met plaatjes die niet groter zijn als bijgaande. Ontwerper en lezer zijn te betreuren, alhoewel minder niet altijd minder hoeft te zijn.

Click and collect is natuurlijk al een verbetering, maar meestal ben ik alleen in de boekhandel om naar omslagen te kijken. Zoals ik vroeger platenhoezen ging bekijken.

Links - In Poznan hadden ze midden in de stad zo'n kale blinde muur met een enkel raam. Nu is het het meest gefotografeerde hoekje van de stad. Dankzij een muurschildering.

En hoe eindigt Corona? MaiLab legt uit (Duits!).

Babbelbubbel

Misschien moeten we eens ophouden met programma's als Op1 en M praatprogramma's te noemen, maar babbelprogramma's. Bij Op1 is het inmiddels zo erg dat heel veel mensen het Westerpark, waar de studio is, in de avond mijden om zo te voorkomen dat ze naar binnen worden getrokken om het programma te presenteren. Ook hier is de avondklok een enorme uitkomst.

Het was al armoede dat de presentatoren elders als gast moesten opdraven, maar inmiddels is het zo dat de gasten als presentatoren moeten inspringen.

Die mevrouw M (geen flauw idee hoe ze heet) van Dit is M heeft een manier van vragen stellen waarbij ze het antwoord al heel dwingend in de vraag voorzegt en dan nog zijn er soms gasten die niet snappen dat ze dat antwoord dan ook moeten geven. In dat geval snatert ze 'Dus eigenlijk wil je zeggen' en dan zegt ze iets dat je eigenlijk helemaal niet had willen zeggen (maar ze schopt je waarschijnlijk van onder de tafel).

Men moet in omroepland behoorlijk de weg kwijt zijn geweest toen men haar binnenhaalde: als iemand je zelfs naar Jinek doet terugverlangen.

Bij Op1 zie ik het originele concept niet. Je hebt een programma waarbij twee mensen die elkaar niet kennen aan een tafel worden gezet en die moeten dan een gesprek voeren. Dat doet First Dates toch al?

Doe Pauw maar terug, die was ergerlijk, maar tenminste goed ergerlijk. En Matthijs ook. Al was het maar om dat tweedehands gepauldeleeuw van hem stop te zetten.

Vroeger was alles beter. Zelfs het oeverloze geklets.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls