| Vorige week |
Overzicht |
| Bij geen updates | Tekeningen |
Het meisje dat bij me was komen binnenlopen zei: 'Oh, een Fender!’
Ik liet haar de gitaar, die geen Fender is en uit beton lijkt te zijn
gemaakt, even vasthouden en zei haar dat ik ook nog een Gibson-achtige
jazz gitaar met klankkast had. En een dochter die geleende spullen
nooit terug geeft.'Ik ben ook zo’n dochter,’ zei ze en dat viel niet te overzien: ze straalde in alles een lust naar de vorige eeuw uit.
Ze wees op een plaatje op mijn prikbord van een Hongaars tweedehands winkeltje. ‘Die winkel ken ik.’ Een klein winkeltje naast een afbraakpand in een zijstraatje in een miljoenenstad. De weg leidt ons naar dezelfde oases. En ze was uit Boedapest. Ze was er vertrokken omdat Orbán er de ziel doodt.
Ik zag dat ze graag nog wat was gebleven om al die punkelpees uit een ver maar zo thuisvoelend verleden te bekijken. Maar ze dacht dat ze me stoorde. Mij stoort niemand die juist in het leven staat.
Het zijn de anderen die storen.
Een held ben je als je eendjes redt, niet voor je land. (Van zo'n al bijna vergeten kwaliteitsalbum.) - De ex-protestzanger die al lang niet meer protesteerde blijft stil. Hij is met Jezus. En met zijn geld. En zijn kraaienzang, toen hij voor één iemand nog Bobby was. En in de film is alles mooier. - Meer kapsel dan haar, Dusty Springfield. - Het is een kunde: niet synchroon maar wat dansen. En dat was 1973. Het was al 1970 geweest. - Costello had ooit ruzie met 'die blonde van ABBA' die hij voor controlfreak uitmaakte. Ze was onzeker en vertoonde grensoverschrijdend gedrag in de studio. Toch heb ik in dit nummer altijd iets van ABBA gehoord. - Laat maar komen in de Stadsschouwburg. - Tot besluit alles over Aziaten wat u niet weet als u niet Mexicaans bent en nooit in een nagelsalon komt.
Het anale, het banale‘U mag vandaag geen vrouwen ten huwelijk vragen,’ zei de verpleegster want ik had een roesje gehad en kon dus geen lange termijn beslissingen nemen.
Op de uitslaapzaal van het ziekenhuis lag iedereen door elkaar. Zij die nog moesten en zij die weer opgekalefaterd werden voor het dagelijks leven. Verbonden waren we door een handdoek rond ons middel en een laatste gang naar de latrine. Vrouw, man, wat voor culturele achtergrond of godsdienst dan ook. Vrede kan, we waren allen gericht op de krentenbol met kaas achteraf. Een Michelin Ster waardig na de afgelopen dagen.
Dagen waarin we gereduceerd waren tot ons spijsverteringsstelsel. Beperkingen van wat wel en wat niet en een lichte lunch de dag ervoor en dan een nacht met laxeermiddelen. Totdat er water uitkwam. We hadden elkaar naar het leven moeten staan vanwege die krentenbol. Maar hier heerste vrede. Men roept slechts om zijn moeder in het lazaret waar de dood zijn recruten kiest.
‘Hoe was uw ontlasting?’ was hier een doodnormale vraag, een gespreksonderwerp als elders de politiek. ‘Mijn goudvis,' zei ik, 'zag het wel als water, maar weigerde er toch in te zwemmen.’
Lippenstift op je kraag, dat kan beter. Vergeet the Birthday Party: het beste uit Australië. - Jimmy Reed wil wel maar weet de titel nog niet. - Dan een band waar men in Nederland nooit veel van heeft kunnen maken: the Who. Dan zei men iets als mod, terwijl dit dat meer was. - Up yours! - Frank Sinatra zou dit graag als duet hebben gezongen. - We gaan er even uit voor reclame. - En daar gaan we weer: Charlie Feathers. - Tot morgen!
Kunst: Hans Ticha
was een boekillustrator uit de DDR en zijn werk behoort tot het mooiste
wat ik op dat gebied ken. Op dit moment is er een expositie van hem in
het Museum Lyonel Feininger in Quedlinburg. - En in de Kulturbahnhof Nettersheim (KuBa) hangt nog een illustrator, Theo Kerp.