Contact dieterbruls[bij]gmail.com
|
Bij geen dagelijkse update: klik hier |
voor tekeningen naar dieterbruls.nl |
Week 51
Zondag 24 december 2017
Zaterdag 23 december 2017
Vrijdag 22 december 2017
Donderdag 21 december 2017
De dertiende [2]
Lees voor toediening eerst de gisteren geplaatste bijsluiter.
1
- Ron Gallo: Heavy Meta Clip: Please Yourself. We zien een wandelende Gallo, op weg naar het drukste kruispunt van Nashville. Daar springt hij op een auto. Alles in een take. Wooh!
2 - Ty
Segall: Ty Segall
Clip: Break A Guitar.
Ty Segall blijft verrassen. Vette track. Snel naar de dojo.
Clip: Aldecide. Na het opheffen van de J.J. Revue, is Jones terug met een nieuwe band en een wat donkerder geluid, maar nog steeds met piano en mooie achtergrondkoortjes. Spannend.
4 - Jake La
Botz: Sunnyside
Clips: How I Wish She
Was Mine en Feel
No Pain. Allebei in zwart wit, sfeervol, de een in een juke
joint-achtige setting en de andere met wat solo-danspasjes en een briljante
pianopartij. Klassiek, in alle opzichten.
Clip: After You've Gone. Vriendin weg, en om dat te verwerken snel een plaat gemaakt. J.D.Wilkes weet even niet waar hij het zoeken moet. Groot hart.
Clip: So You Wannabe An Outlaw. Klassieke countryplaat met klassieke countryonderwerpen. Een outlaw willen we allemaal wel eens zijn, denken we, maar wie kan het ook? Steve dus. En Willie.
7 - Moon Duo: Occult
Architecture Vol. 1
Clip: Cold Fear.
Er is ook een Occult Architecture Vol. 2, de vrolijke variant van deel 1.
CD's verschillen als dag en nacht, ook in kwaliteit. Vol 1.: hypnotiserend.
8
- The Orwells: Terrible Human Beings
9
- Ty Segall: Sentimental Goblin EP + Singles 2017
10
- The Liminanas: Istanbul Is Sleepy EP
Woensdag 20 december 2017
De dertiende [1]
2017: mijn
dertiende jaarlijst, en voor het eerst had ik moeite met het vullen van de
top tien. Sommige platen vielen tegen (QOTSA), en andere waren meer van
hetzelfde en daarbij ook nog minder dan de vorige (Neil Young). Motorhead
bestaat niet meer, daar was anders vast weer een nieuwe van geweest. Veel
doden ook, dit jaar: Chuck Berry (wat zou John Lennon daarvan gezegd
hebben?), Malcolm Young, George Young, Chris Cornell, Tom Petty, Fats
Domino, Gregg Allman en Charles Bradley, om er maar een paar te noemen.
Berry kwam postuum nog wel met een nieuwe plaat getiteld Chuck, en die is
eigenlijk best aardig, maar meer dan 2 keer heb ik hem niet gedraaid. Wie
deze nummers hoort, wil meteen terug naar het oude werk.
Over oud
werk gesproken. Mijn twee meest gedraaide cd's dit jaar waren de 40th
anniversary editions van Rocket To Russia en Leave Home, allebei van de
Ramones en allebei inderdaad 40 jaar geleden op vinyl aangeschaft. Dit soort
klassiekers koop ik graag een tweede keer. Het klinkt allemaal alsof het net
is opgenomen. Ik hoorde details die me eerder nooit waren opgevallen, vooral
op Leave Home. Met nummers als 'Gimme shock treatment' of 'We're a happy
family' passen de Ramones beter bij deze Trump-tijden dan welke andere band
dan ook. Nieuw? Nee dus. Actueel? Onverminderd.
Toch was de kwaliteit van de platen die dit
jaar in positieve zin opvielen, wel weer erg hoog. Ron Gallo, Ty Segall, Jim
Jones... allemaal geweldig. Die draai ik over 40 jaar nog. Ik heb de 10
uiteindelijk maar vol gemaakt met twee EP's die dit jaar verschenen. Dit
zijn vooraankondigingen voor 2018, want beide acts komen in januari al met
nieuw materiaal. Ook Ron Gallo komt met nieuw spul. Dat belooft veel goeds,
afgaand op dit clipje.
En volgend jaar eindelijk weer een nieuwe Zeke. Ik verheug me nu al op de
veertiende jaarlijst.
De boodschap: snel naar 2018.
Bij de afbeeldingen: Chuck, the
Ramones (met Amsterdam t-shirt!) en Ron Gallo: leden van een familie die ons laat weten dat rock&roll
niet dood is. Alle afbeeldingen zijn 'in bruikleen' van het internet [db].
Morgen de lijst!
Dinsdag 19 december 2017
Maandag 18 december 2017
- Ik kom al op feestjes waar hele spuitbussen slagroom worden leeggespoten...
(c) 2000-2017 Dieter Bruls