Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 27

Voorpagina

Verboden aan te plakken

Iemand hing briefjes op dat ie een plensbui was kwijtgeraakt. Is eens wat anders dan een goudvis die uit de kom is.

Een bordje in het busstation. Een redelijk vaag bordje: wat is een redelijk doel? Voor een SGP'er is het voldoende dat ie zegt dat ie daar is om god te dienen. Want die is ook overal maar wacht desondanks op de bus.

Zonder proces

Terugkomend van de boekhandel waar ik Der Process had gekocht, Kafkas boek over een man die ter dood wordt veroordeeld zonder dat hij er ooit achter komt wat hij misdaan heeft, stuitte ik op de Dam op een demonstratie tegen het regime in Iran. Het was vredig, ze zaten aan tafeltjes. Hielden afstand. Het was een voorbeeld voor het clubwezen.

Een boze Amsterdammer stormde op een agent af met een vraag waarom er niks tegen gedaan werd. Hij betaalde belasting namelijk. De agent zei hem dat er geen reden was om op te treden, ze deden niets wat niet mocht. Het was een toegestane demonstratie.

De man wilde nu de legitimatie van de agent fotograferen want hij zou er als belastingbetaler een zaak van maken. Ik vroeg me af waarvan. Hij zei dat zijn familie slachtoffer van hun was geweest. Ik probeerde me voor te stellen hoe. Zou zijn oma vervolgd zijn door de Shah van Perzie?

Ik kon me overigens niet voorstellen dat hij wist waar het over ging en wie hun waren. Een paar hoofddoekjes hadden waarschijnlijk als rode lap gewerkt.

De agent liet inmiddels gewillig zijn legitimatie fotograferen. De man bleef doorgaan dat er ingegrepen moest worden. Zich niet realiserend dat in landen waar willekeurig tegen demonstraties wordt opgetreden, mensen die politieagenten lastigvallen zonder vorm van proces in het gevang worden geplaatst. Of ter dood gebracht.

De agent probeerde hem nogmaals uit te leggen dat er geen reden was op te treden. De man vroeg wie hij wel meende dat hij was. Zijn vader? Want alleen zijn vader mocht hem iets uitleggen. Misschien moet hij dat toch eens doen.

Na nog wat onsamenhangend gekwaak ging hij zijns weegs, fietsend over de Dam ondanks dat de agent hem vorderde af te stappen.

Ik wenste de agent sterkte en een verder fijne middag. Hij gaf me een goedmoedig klopje op de arm.

De demonstranten keken ondertussen een film over onderdrukking. En de willekeur van de moraalpolitie.

Of ik thuis nog ging lezen?

Tekening Franz Kafka.

Pizza en profeten

Ik fietste vandaag over de Lange Leidsedwarsstraat. Wie mij kent weet dat ik daar nooit kom. Heel vroeger wel eens, als student, dan at je daar pizza  Het was er goedkoop en buiten de deur eten deed je bijna nooit. Voor huidige studenten is pizza niet eens uit eten, het is lunch.

Ik deed vandaag ordinair aan ramptoeristische sightseeing. Ik ging meesurfen op de bloemenzee.

Er stonden een hoop mensen omheen die eigenlijk allemaal niets anders deden dan foto's van de bloemen maken.

Mensen hebben behoefte aan rituelen. En bij gebrek aan priesters staan er tegenwoordig altijd wat zelfbenoemde profeten te oreren. Die het naar eigen zeggen hadden zien gebeuren - of meer profetisch zien aankomen - en die dus meteen alles wisten. Hij zou al dood zijn. En zo niet toch zeker in coma en hersendood, het duurde niet voor niets zo lang.

Ze hielden het nog even stil om de dader uit de tent te lokken. Al wisten ze natuurlijk ook wie erachter zat en dat dat niet die bosloper uit Simpelveld was.

Ik keek nog eens rond en vond het een heel mistroostige plek voor een moordaanslag. Laat staan voor pizza.

Antwerpen doet het anders

Ik zag Bart de Wever op televisie, de burgemeester van Antwerpen. Hij sprak over de aanpak van criminaliteit. Ik werd ooit door een van zijn voorgangers ontvangen op het Antwerpse stadhuis waar ik een uitleg kreeg over datzelfde thema.

Het was verrassend. Waar wij in diverse commissies gaan overleggen en uiteindelijk diverse inspraakrondes organiseren waar de drugshandelaren en pooiers vrolijk in kunnen meepraten deden ze het in Antwerpen ietsje anders.

Daar kwam onaangekondigd op maandagochtend de Dienst Stadswerken met een vrachtwagentje met twee betonblokken de straat ingereden. Een legden ze aan de ene kant van de straat, de ander aan de andere. En dat was het.

De overlast van straatprostitutie en daarmee samenhangende drugshandel was meteen over. Geen auto's, geen klanten.

Ik vroeg naar inspraak. Dat was niet nodig: de bewoners waren unaniem tevreden.

En parkeren dat deden ze toch al jaren elders vanwege de overlast.

Daarna gingen we naar Den Engel. Ik was volledig overtuigd.

We lopen niet, we schrijden

Franz Kafka schreef goed geformuleerde zinnen. Goed geformuleerde zinnen worden in de Nederlandse vertaling plechtstatige zinnen. Zinnen van belang.

Kafka schreef echter lichtvoetig, speels. En hij zag zijn werk ook zo. Soms is het pure slapstick.
De Tsjechen zien de humor ervan in, terwijl in het Nederlands altijd de grote boodschap wordt verwacht. En ik kan u zeggen bij Kafka is die er niet. Mocht u hem toch vinden, dan heeft u hem er zelf neergelegd. Josef K.! Daar! Achter je!

Ik las Amerika in het Nederlands, ooit gekregen en het wilde maar niet vlotten, ik werd moe van de muffigheid, de gedode ziel van de tekst, de apothekerstaal. Het idee dat literatuur toch vooral plechtig moet zijn in geheven woorden. We lopen niet, we schrijden. Karel van het Reve kon altijd zeer onderhoudend tekeergaan over al die belangrijk doende literaire vertalingen.

Ik kocht het origineel dat Der Verschollene heet en wat een feest: alsof de inkt nog nat is.

Mijn advies: als je al een vertaling leest, koop de meest recente. Alles uit de jaren 50 en eerder is waardig maar  niet lezenswaardig. Stof tot stof.

Franz Kafka: Amerika, Salamander-reeks, Uitgeverij Querido, vertaling Nini Brunt 1954. Vanwege het mooie omslag van Theo Kurpershoek met tekening van Franz Kafka het bewaren waard..

Franz Kafka: Der Verschollene (in der Fassung der Handschrift), Fischer Taschenbuch. 1927 ev.

De dag

Peter R.

Het AD noemt zich de meest onderlegde misdaadkrant die altijd het eerste het laatste nieuws heeft. Veelal vullen ze de kolommen echter met non-nieuws, zoals wat BN'ers ervan vinden. Dus krijg je de mening van Rita Corita en vergeten GTST-actrices die nu bijschnabbelen als ambassadrice van een snackbar. En natuurlijk is het belangrijk om te weten wat de zus van Andre Hazes Jr ervan vindt: ze is dus in shock met dikke tranen.

Maar echte shock kent geen tranen.

Poetin als wijnboer

In NRC stond een stuk over Rusland dat de naam champagne geclaimd heeft voor haar mousserende wijnen en de rest met bubbles inclusief de wijnen uit de Champagne moeten nu mousserende wijn genoemd worden.

Poetins vriendjes profiteren van de wet en de grote champagnemerken laten het zich allemaal welgevallen. Eigenlijk geen groot schokkend nieuws, behalve dan dat Poetin over zijn pensionering zinspeelt. Pensionering is dat wat een dictator tot dienaar van het volk maakt, vooral in eigen ogen dan.

Ben je boos, leg een bom

In de Volkskrant een man die boos was op de coronamaatregelen en dus een testlocatie met explosieven gaat bestoken.

Dat er omwonenden zijn deert hem niet. Hij is boos, waarover? Mondkapjes,  afstand houden, handenwassen? Niet met 25.000 man naar de McDonalds mogen? Of ging hij met bommen gooien omdat hij niet mocht knuffelen?

Een moment van rede was er blijkbaar niet. Ook niet bij de oudere vriend die hij - rede niet voorbedachte rade wel - tot medeplichtige weet te maken.

Muziek - Erma Franklin was een zus van Aretha, maar minder succesvol. Meestal zong ze in haar achtergrondkoor. Haar bekendste nummer is Piece of my Heart vooral vanwege de cover van Janis Joplin. Don't Wait Too Long doet ze zelf: soul op een Bo Diddley-beat.

Brief aan de vader

Ik wilde weer eens wat Kafka lezen, die woorden tot beeldende zinnen vormt, zinnen die echter nooit ergens heen leiden. Een mooi pad naar nergens.

Franz Kafka schreef ooit een brief aan zijn vader en die brief geeft een goed inzicht in de thematiek van zijn werk: de strijd met de onwillige, redeloze, niet in te schatten onvoorspelbare autoriteit.

Zijn vader heeft hij zo gezien, de geslaagde self-made fournituren en galanterieen groothandelaar, die Franz' levenspad al volledig had uitgestippeld. Hij zo groot en sterk, hij zo klein en zwak.

De toen 26-jarige Frantisek gaf de brief aan zijn moeder. Hij hoorde enige dagen niets, toen gaf ze hem de brief terug met de woorden, voor zoiets heeft je vader toch geen tijd.

De brief belandde op de grote stapel met onuitgegeven werk en werd als al het andere pas na zijn dood door zijn vriend Max Brod bezorgd. Vader Kafka was toen al lang dood. Dat ze nooit echt met elkaar gesproken hebben stond al in de ongelezen brief.

De kracht van de tekst schuilt erin dat onbegrepen kinderen er het onbegrip van hun vaders in herkennen. Ik lees het vanuit het oogpunt van een vader.

Het kan namelijk nooit kwaad de galanteriehandelaar in jezelf te herkennen.

Muziek - Hallelujah van Leonard Cohen is al diverse keren gecoverd en elke keer voeren de uitvoerende het hele vocale circus op, gisteren kwam ik een versie tegen die zonder enige bombast wordt gezongen. Door een zangeres die geen trillertjes nodig heeft om indruk te maken, de hele trukendoos achterwege laat, maar gewoon heel makkelijk zingt alsof ze het bij de afwas doet. En dat zou zo maar kunnen: ze is Iers.

Vandaag was het de feestdag van iedereen die op 5 juli jarig is! En had ik deze al?

(c) 2000-2021 Dieter Bruls